Mająca formę GLB dyrekcyjna laurka opiewająca elastyczny system czasu pracy oraz dwunastomiesięczny okres rozliczeniowy zawierała kuriozalne twierdzenie, że pozwolą one dostosować czas pracy do życia rodzinnego, np. odbierania dzieci z przedszkola, co jest oczywistą nieprawdą. To bowiem nie pracownik będzie decydował, kiedy będzie pracował krócej, a kiedy dłużej (bez nadgodzin, aby nie było wątpliwości), ale jego przełożony.

Jako wielokrotnie pokazało życie liczyć się przy tym będą wyłącznie potrzeby zakładu, a rzekomo „prorodzinny” system – jeśli wejdzie w życie – spowoduje, że pracownik będzie mógł zaczynać pracę każdego dnia o innej godzinie, a dodatkowo w międzyczasie pracodawca będzie miał możliwość wprowadzania w środku dniówki niepłatnej i niewliczanej do czasu pracy przerwy. Przykładowo może okazać się, że w poniedziałek na pierwszej zmianie pracuje od 6 do 10 oraz od 12 do 16, ale we wtorek już od 8 do 11 oraz od 13 do 18, natomiast w kolejne dni kombinacje godzin będą jeszcze inne.

Oczywiście, jeśli pracować będzie – po odliczeniu niepłatnej „ekstra przerwy” – ponad 8 godzin dziennie to nie dostanie ani grosza za nadgodziny. Czas pracy ma być bowiem w rozliczany w ciągu 12 miesięcy (i nie musi to być rok kalendarzowy) w stosunku jeden do jednego. Przy czym w ciągu tych 12 miesięcy pracodawca ma mieć możliwość zaplanowania pracy po 12 godzin dziennie od poniedziałku do soboty nawet przez kolejnych 28 tygodni, czyli ponad pół roku! Oznacza to, że w skrajnym przypadku, gdy zbiegną się dwa okresy rozliczeniowe praca po 12 godzin przez sześć dni w tygodniu będzie mogła być świadczona przez 56 tygodni, czyli 13 miesięcy bez przerwy. Z drugiej zaś strony przez 24 tygodnie w okresie rozliczeniowym pracodawca będzie mógł organizować pracę tylko na część dniówki. Oznacza to, że za dodatkową pracę, która obecnie jest nadgodzinami, może w ogóle nie być dni wolnych. Po prostu raz (np. w maju i czerwcu) przełożony każe przyjść do pracy na 12 godzin, a za kilka miesięcy – powiedzmy w listopadzie i marcu – na 4. Byle tylko zgadzała się średnia w ciągu dwunastomiesięcznego okresu rozliczeniowego.

To wszystko sprawia, że pracownik nigdy nie będzie miał pewności ile w danym miesiącu będzie pracował. Dodatkowo znajdujące się w Sejmie projekty – są bowiem dwa: rządowy i poselski posłów PO, jeszcze mniej korzystny dla zatrudnionych – przewidują, że pracownik będzie miał płacone jedynie za czas przepracowany lub tylko płacę minimalną. Oznacza to ni mniej, ni więcej, że jeżeli w danym miesiącu pracować będziemy po 4 godzin, to mamy przeżyć (wraz z rodziną) za pół pensji. Oczywiście płacąc wszelkie rachunki w pełnej wysokości.

Rządowa koalicja ma parlamentarną większość pozwalającą na przeforsowanie wprowadzenia elastycznego czasu pracy, choć zgłoszony projekt jest niezgodny z dyrektywami UE – na co, w przesłanej do Sejmu opinii, zwrócił uwagę Główny Inspektor Pracy – a tym samym niekonstytucyjne. Słowem nawet jak większość sejmowa przepchnie ułomną ustawę, to skończy ona w Trybunale Konstytucyjnym, a później zapewne w koszu. Niestety do czasu orzeczenia TK będzie ona obowiązywać robiąc z ludzi pracowników na rozkaz.