Logicznym i oczywistym wydaje się, że czas potrzebny do wykonania poszczególnych operacji na danej stacji nie powinien przekraczać długości taktu linii. Tak generalnie jest, ale niestety tajemnica często tkwi w przycinaniu na wymiar czasu poszczególnych operacji, tak aby całość zmieściła się w takcie. Słowem na papierze wszystko działa, a w życiu już gorzej.

Klasycznym przykładem jest założenie, że pracownik w sekundę czyta manifest i to dwa razy, choć większość ludzi tyle czasu zajmuje samo skupienie wzroku na tekście. Wprawdzie podczas Mistrzostw Polski w Szybkim Czytaniu (a są takie), najlepszy zawodnikom przeczytanie strony zajmuje niewiele ponad sekundę, ale zadanie mają oni zaliczone, gdy zapamiętają 70 proc. dowolnych informacji zawartych na kartce. Tymczasem pracownik naszego zakładu manifest ma nie tylko zapamiętać konkretne punkty, ale również wykonać przewidziane w nich zadania.

Ma zatem do wyboru, albo na manifest jedynie rzucić okiem, licząc na swoją rutynę, albo też dodatkową sekundę czy dwie zaoszczędzić na innej operacji. Jak? Machnąć ręką na ergonomię (czyli zapłacić własnym zdrowiem) lub też po prostu nie sprawdzić, czy dobrze ją wykonał. Przy czym każde z tych rozwiązań jest tak samo złe, gdyż w ostatecznym rachunku stanowi niebezpieczne balansowanie na granicy jakości.
Dlatego akurat czas pracy poszczególnych operacji nie powinien być skracany, aby uzyskać wynik działania rachunkowego mieszczący się w czasie taktu. Zwłaszcza pamiętając, że w matematyce są liczby ujemne. Do mierzenia realnego czasu nadają się one – delikatnie mówiąc – średnio, ale na papierze też wyglądają dobrze.