Dążąc ponoć do nieustannego doskonalenia procesów (bo tyle znaczy CIP) na linii silników na przełomie czerwca i lipca ubiegłego roku uznano, że przygotowaniem przekładni do montażu może zajmować się nie trzech pracowników, a dwóch. Rzecz jasna odtrąbiono sukces organizacyjny, lecz szybko pojawiły się przysłowiowe schody. Okazało się bowiem, że kombinacji przekładni jest sporo i pracownicy mający je przygotowywać nie dość, że są ze wszystkich stron otoczeni pojemnikami z podzespołami, to jeszcze stoją one poza obrysem pracy suwnicy, co nie tylko utrudnia komunikację na hali, ale i kłóci się wyraźnie z zasadami BHP.

W założeniach dwie osoby mogą przygotowywać przekładnie i są to w stanie robić, gdy jest ona jednego typu, a nie kilku, do tego w najrozmaitszych sekwencjach. Jednocześnie wszystkie podzespoły i materiały powinien na bieżąco dostarczane na stanowisko MPC. Problem jednak w tym, że pracownik materiałówki oprócz przekładni dowozi w tym samym czasie jeszcze inne elementy (m.in. belki) i to każdą również w kilku rodzajach. Jako, że nie może być w tym samym miejscu na dwóch stacjach, pojawia się kolejny problem.

Jako, że taka niestandardowa i mało efektywna sytuacja trwa grubo ponad pół roku i nie rokuje żadnej szansy na poprawę, pracujący na linii silników sami postanowili zająć się sprawą i zgłosili dwie propozycje jej rozwiązania. W pierwszej przygotowywaniem przekładni ponownie zajmować się będą trzy osoby, a w drugiej do tej stacji przypisany zostanie na stałe pracownik MPC, którego zadaniem będzie sekwencjonowanie przekładni. Rozwiązanie problemu leży zatem na wyciągnięcie ręki, wystarczy dokończyć procedurę CIP, której założenia były dobre. Inaczej efekt całości, będzie jak w klasycznym przypadku operacji, która się udała, tylko pacjent zmarł.