Praca tymczasowa z założenia miała pomóc firmom w czasie prac sezonowych, okresowo zwiększonego zapotrzebowania na towary czy usługi lub konieczności znalezienia zastępstw w czasie urlopów i innych nieobecności pracowników. A jak wygląda rzeczywistość? Zakłady stałych pracowników maja za mało i non stop zatrudniają ludzi przez agencje pracy tymczasowej. Często przez wiele lat, obchodząc zarówno kodeksowe wymogi zawierania umów bezterminowych oraz europejskie standardy prawa pracy.

Umożliwia to nieprecyzyjny zapis art. 2 pkt 3 lit. b ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, uznających za tymczasowe zajęcia, których terminowe wykonanie przez pracowników zatrudnionych przez pracodawcę nie byłoby możliwe. Na jego podstawie można przekonywać, że jeśli firma na etacie zatrudnia tylko prezesa i księgową, to całą resztę załogi może mieć z agencji pracy tymczasowej. Ze zdrowym rozsądkiem się to kłóci, ale prawa wprost nie narusza, choć niewątpliwie ja nagina.

Tymczasem dla zatrudnionych przez agencję, praca tymczasowa to życie w niepewności, zarobki pomniejszone o prowizję agencji, brak premii i bonusów. Owszem, należy im się urlop (po dwa dni na miesiąc, ale dopiero po pół roku pracy) i zwolnienie lekarskie. Ale nie mają prawa do urlopów rodzicielskich – gdy kobiecie w ciąży skończy się umowa, to po prostu pozostaje bez pracy.

Problem jest poważny. W naszym kraju z agencji pracy tymczasowej korzysta ponad 10 tys. firm, a ponad jedna czwarta (dokładnie 26,5 proc., najwięcej w Europie!) wszystkich pracujących Polaków zatrudnionych jest na umowy czasowe. Tymczasem Dyrektywa Rady Unii Europejskiej 99/70/WE dotycząca porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony jednoznacznie przewiduje, że „umowy o pracę zawierane na czas nieokreślony są powszechną formą stosunku pracy i przyczyniają się do podnoszenia jakości życia zainteresowanych pracowników oraz do podnoszenia efektywności”. Oznacza, że zawieranie bezterminowych umów jest traktowane jako standard prawa pracy w UE i dobrze, aby pamiętano o tym w kraju sprawującym tej unii „prezydencję”.