Jednym z paradoksów, o którym zapewne nawet filozofom się nie ?niło, jest sytuacja, gdy malej?cej (zgodnie z planem) produkcji towarzyszy powszechne narzekanie zatrudnionych na tempo pracy. Coraz czę?ciej pada wprost stwierdzenie, że „trzeba biegać na ta?mie”. Czemu ma służyć wymuszanie truchtu podczas pracy trudno racjonalnie wyja?nić. Być może niektórym przełożonym wydaje się, że ideałem organizacji jest pluton rekrutów w równym biegu, ?piewaj?cy na komendę, albo też postanowili zadbać o poprawę pracy serca u podwładnych. Rzeczywi?cie na kr?żenie dobrze wpływa bieganie, ale przez kwadrans, a nie osiem godzin dziennie. Do tego raczej w parku, niż hali fabrycznej. Zreszt? wymuszany jogging produkcyjny ma tyle wspólnego z joggingiem, co krzesło elektryczne ze zwykłym krzesłem.

Trzeba sobie jasno powiedzieć, że linia technologiczna przeznaczona jest do pracy, a nie biegu. Nie jest to przy tym wiedza magiczna, skoro każda osoba odwiedzaj?ca nasz zakład dowiaduje się, że zasady bezpieczeństwa zabraniaj? biegania na terenie hal produkcyjnych. Wykonywanie poleceń biegiem nie tylko jest sprzeczne z zasadami BHP, ale również bez sensu z punktu widzenia ekonomii sił. Pracownik zupełnie niepotrzebnie traci energię na bieganie, zamiast wykorzystać j? do pracy. Do tego jest mniej dokładny, nawet jak nie ma zadyszki. Zreszt? ludzie – w odróżnieniu od szczurów – nie s? stworzeni do biegania. I dlatego mniej się męcz? jad?c na rowerze, niż truchtaj?c na tej samej trasie, nawet bez jedno?ladu na grzbiecie.

Nie ma zatem żadnego uzasadnienia dla wymuszania biegu podczas pracy. Jako, że jest on sprzeczny z zasadami bezpieczeństwa i ergonomi? zwi?zkowcy zapowiedzieli już bież?ce monitorowanie tempa linii produkcyjnych. Na gonitwę podczas pracy powinni być jednak wyczuleni sami zatrudnieni i alarmować o wszelkich próbach gonitwy, czy też wprowadzenia swoistego „wy?cigu szczurów” przy ta?mie, a nie organizować sobie sportowe buty. Słowem nie wolno dać się zeszczurzyć.

Każdy godz?cy się na produkcyjny jogging nie tylko łamie zasady bezpieczeństwa (co samo w sobie grozi dyscyplinark?), ale dodatkowo naraża własne zdrowie, a nawet życie. Przekonał się już o tym niejaki Filippides, który tak przej?ł się poleceniem szybkiego dostarczenia informacji o zwycięstwie nad Persami pod Maratonem, że cały dystans przebiegł (ponoć w pełnej zbroi hoplita), a po wykonaniu zadania wyzion?ł ducha. Był niew?tpliwie zaangażowany, tyle tylko, że jednorazowo.