Doszło do wypadku. Pracownikowi wykonuj?cemu powtarzalne czynno?ci (zatem niewykluczone, iż monotonia pracy osłabiła koncentrację) ostry kawałek blachy przeci?ł rękawicę razem z palcem. Na szczę?cie nie całym. Jednak na tyle poważnie, że nie obyło się bez założenia szwów, czyli interwencji chirurgicznej. Oczywi?cie zgodnie z pewnym (choć trzeba przyznać nie najlepszym) zwyczajem ranny pocz?tkowo odzyskiwał siły w group roomie, czekaj?c na zakończenie zmiany (w tym wypadku popołudniowej) przez kolegów, którzy mieli go odwieĽć do domu. Oczekiwanie było zatem przymusowe.

Jednak nawet po dotarciu w domowe pielesze ranny niedługo cieszył się spokojem. Otóż już o siódmej rano dnia następnego zadzwonił do niego przełożony, informuj?c, aby nie ważył się brać zwolnienia lekarskiego, bo będzie mógł szukać innej pracy. Dbaj?cy o frekwencję (o podwładnych już mniej) lider zapewne chciał być skuteczny, a okazał się na bakier z prawem. Po pierwsze nawet zdrowemu pracownikowi (nie mówi?c już o poszkodowanym w wypadku przy pracy) przysługuje kodeksowe prawo do 11-godzinnego nieprzerwanego odpoczynku po pracy, a poranny telefon ten odpoczynek naruszył. Po drugie za? o niezdolno?ci do pracy, popularnie nazywanej zwolnieniem lekarskim, decyduje wła?nie lekarz, a nie pracownik (?cigane do?ć skutecznie przez CBA patologie, pomińmy). Jednocze?nie po każdym tzw. inwazyjnym zabiegu chirurgicznym, a jest nim zakładanie wszelkich szwów, pozabiegowa kontrola medyczna jest obowi?zkowa. Mimo bowiem rozwoju technologii medycznych zdarza się, że organizm na obecno?ć nici chirurgicznych reaguje stanem zapalnym. Po trzecie tego rodzaju – nazwijmy to ładnie – motywacja szantażowa narusza co najmniej kilka ustaw i kodeksów, co oznacza, że groĽna może być przede wszystkim dla szybkiego w mowie przełożonego.

Pracownik, choć sam pocz?tkowo był skłonny pojawić się w pracy z palcem profesjonalnie opatrzonym udał się jednak do chirurga. Ten jednak bezwzględnie wysłał go do domu. I nie ważne, czy powodem była wytrzymało?ć szytej rany (przy większym wysiłku mogłaby się s?czyć), szarpane (czyli trudno goj?ce się) cięcie tkanek miękkich, czy też jakikolwiek inna przyczyna. Nie nam o tym decydować, ani oceniać. Natomiast, je?li chodzi o lidera dbaj?cego (z miernym skutkiem) o brak „wypadków przy pracy z utrat? dnia roboczego”, to najlepiej zacytować Jana Pietrzaka, który przed laty w kabarecie „Pod Egid?” stwierdził, że ideałem byłby taki, który chciałby jak najgorzej i też by mu nic nie wychodziło.