Niedawne nagłe zainteresowanie mocno nie?wieżym (ukazał się ponad miesi?c wcze?niej), ale za to pełnym nie?cisło?ci artykułem z „Gazety Wyborczej” nie powinno – wbrew pozorom – dziwić. Już niebawem powinny rozpocz?ć się kolejne negocjacje płacowe, w 2007 roku upływa bowiem termin porozumienia zafirowego. A to oznacza uaktywnienie się tych, których celem jest osłabienie reprezentacji pracowników podczas rozmów. Z identycznym zachowaniem mieli?my do czynienia w poprzednich latach. Przykładowo w ubiegłym roku odpowiedzi? na wniosek o zwiększenie skali podwyżek, gdyż wskaĽnik grudniowej inflacji był sztucznie „zbity” był w?ciekły, choć opieraj?cy się tylko na anonimowych pomówieniach, atak na zwi?zkowców. Jednak nie o prawdę w tym wypadku chodzi, ale pomoc (ciekawe czy bezinteresown?) dyrekcji.

Skłócenie załogi lub chociażby odwrócenie jej uwagi od podwyżek płac zawsze osłabia pozycję negocjacyjn? reprezentacji pracowniczej, a wzmacnia dyrekcji. Innymi słowy to korporacyjna wersja rzymskiej zasady dziel i rz?dĽ. Jednak na strachu i obłudzie nie da się zbudować cokolwiek trwałego.

Dlaczego zatem takie próby s? podejmowane? Ze zwykłej wygody. Pro?ciej bowiem znaleĽć w?ród załogi kilku dywersantów, którzy dla osobistych korzy?ci lub ze zwykłej zawi?ci rozbijaj? wspóln? reprezentację pracowników, niż podj?ć trud wynegocjowania rozwi?zania korzystnego dla wszystkich. A takie jest możliwe, gdyż nie zawsze korzy?ć jednej strony oznacza stratę drugiej. Istnieje bowiem pojęcie korzy?ci komparatywnych.

Gdy zatem kolejny raz „niewidzialna ręka” rozrzuci gazetowe wycinki sprzed miesięcy lub plik anonimów – ciekawe swoj? drog? jak się to ma do regulaminowego obowi?zku autoryzowania informacji – warto zastanowić się, czy aby na pewno chodzi o dobro załogi. A może tylko o to, aby pracowników podzielić i samemu rz?dzić.