Blady strach padł na pracowników utrzymania ruchu (zwanego w GM z angielska maintenance), gdy okazało się, że zdaniem przełożonych niektórzy z nich nie nadaj? się do tej pracy i maj? wrócić na linię produkcyjn?. Wprawdzie na razie przeniesiono jedn? osobę, ale tym samym doprowadzono do precedensu w o?mioletniej historii naszego zakładu. Dotychczas bowiem na produkcję nie wracali nie tylko „utrzymywacze” (tak pewnie trzeba ich nazywać, gdyż maintenance to po prostu utrzymanie), ale także team leaderzy, group leaderzy i menadżerowie. Ruch w zakładowej hierarchii jest bowiem jednokierunkowy – kto wdrapał się na wyższy szczebel, to na nim trwa. A jak już sporo przeskrobie, to po prostu żegna się z zakładem, a nie wita z dawnymi kolegami z produkcji.

Dlatego też wspomniany strach być może zakołata również do umysłów wszelakich przełożonych. Jednokierunkowy ruch na drabinie awansów bardzo im odpowiada, a tym bardziej odpowiada – jakby powiedział Kubu? Puchatek – im wyższy szczebel na niej zajmuj?. A tak za spraw? pracownika z utrzymania, który się nie utrzymał okazało się, że możliwa jest na tej drabinie komunikacja dwustronna. I może – choć nie musi – oznaczać pocz?tek czystki, nazywanej czasem przewietrzaniem kadr. Osoby nieco bieglejsze w historii wiedz? natomiast, że nawet Józef Wissarionowicz Stalin, prawdziwy mistrz czystek, nie zaczynał od marszałków (choć póĽniej ich nie oszczędzał), tylko od sierżantów.

Z punktu widzenia szeregowego pracownika wprowadzenie możliwo?ci degradacji nie wygl?da aż tak Ľle. Zwłaszcza, jak będziemy pamiętać, że czę?ć przełożonych ma problemy z b?belkami wody sodowej (a czasem i innych płynów), a w efekcie rolę lidera myli z poganiaczem galerników, który za nieco lepsz? miskę dbał za pomoc? batoga, by reszta wiosłowała równo i szybko. Problemem nie jest zatem sama zasada dwustronnego ruchu na ?cieżce kariery, ale braku jasnych jej zasad. Najlepiej, żeby klarowne były nie tylko kryteria degradacji, ale i awansu oraz wyraĽnie okre?lony czas weryfikacji. Klarowne reguły nie tylko poprawiaj? pracę przełożonych, ale również spowoduj?, że łatwiej będzie zrozumieć – także reprezentacji załogi – ich decyzje. Oczywi?cie jak będ? miały merytoryczne podstawy. Brak jasno okre?lonych zasad awansu i degradacji nie tylko rodzi niedomówienia i spekulacje, ale jednocze?nie podważa autorytet kierownictwa firmy. Gdy bowiem nie bardzo wiadomo dlaczego Iksiński czy Igrekowski zasilił grono „liderów” to zawsze pojawiać się będ? pozamerytoryczne rewelacje, nawet jak jeden i drugi byliby najlepszymi fachowcami. Natury ludzkiej zmienić się nie da, o czym wspomniany już towarzysz Stalin przekonał się, chc?c stworzyć idealnego „człowieka radzieckiego”. A wyszedł mu więzień łagrów...

Mr Solidarek