Coraz częściej przełożeni przy bieżącej ocenie wykonywanych codziennych obowiązków przez pracowników naszego zakładu powołują się na zapis monitoringu, którego kamerami naszpikowano linie produkcyjne. Problem jednak w tym, że przepisy Kodeksu pracy dopuszczają jedynie możliwość wykorzystania monitoringu wizyjnego do kontroli produkcji, ale już nie pracowników.

Co więcej taka kontrola za pomocą monitoringu jest dopuszczalna jedynie, gdy jest to niezbędne, czyli niemożliwe do osiągnięcia w inny sposób. A nie tylko wygodne dla pracodawcy.

Przy czym przewidujące możliwość stosowania monitoringu wizyjnego przepisy Kodeksu pracy – jako wyjątek od generalnej zasady – stanowią ustawowe maksimum i nie mogą być traktowane rozszerzająco. Potwierdzają to zresztą postanowienia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679, znanego bardziej jako RODO. Jak również nakładane w krajach UE na jego podstawie kary.

Dlatego też nasza międzyzakładowa NSZZ Solidarność wystąpiła do pracodawcy o zaprzestanie procederu wykorzystywania monitoringu do kontroli pracowników oraz wskazania, ile i gdzie kamer monitoringu zainstalowanych zostało na liniach produkcyjnych. Nawet, bowiem jak osoby decydujące o zakładowym monitoringu lub przełożeni byli miłośnikami „Big Brother’a” (który szczęśliwie zniknął już z anteny), to nie znaczy, że mogą jego namiastkę wprowadzać w zakładzie. Zgodnie z prawem nie mogą, gdyż byłaby to niedopuszczalna inwigilacja pracowników, naruszająca ich dobra osobiste, do których należy m.in. wizerunek.