Tylko w ciągu dziesięciu dni października doszło w naszym zakładzie do aż trzech wypadków z udziałem pracowników, niezbyt przecież licznego, działu jakości. Wśród urazów m.in. skręcony staw skokowy i przecięta ręka. A przecież na pozostałych wydziałach także nie brakuje licznych wypadków oraz przykładów „ewakuacji rannych”, choć jak na razie nasz zakład nie znajduje się na linii frontu.

Równocześnie widać wyraźny związek między lawinowo rosnącą liczbą wypadków (bijących w naszym zakładzie historyczne rekordy), a zmęczeniem spowodowanym wielomiesięczną (praktycznie od początku uruchamiania obecnej produkcji) pracą po dziesięć godzin dziennie, przeciążeniem zadaniami, nadmiernym tempem pracy oraz brakiem niezbędnego weekendowego odpoczynku. Podkreślmy niezbędne do należytej regeneracji sił, a nie tylko wypełniającego kodeksowe minimum 24-godzin między dniówkami.

Dobrze, aby na te kwestie – nie zaś tylko ustalanie złego położenia ręki czy nogi poszkodowanego pracownika – zwracali uwagę społeczni inspektorzy pracy (gdyż na służbę BHP raczej nie ma w takich przypadkach co liczyć) podczas sporządzania protokołów powypadkowych. Ważne jest bowiem, czy pracownik miał np. możliwość, aby rozejrzeć się i zobaczyć próg zwalniający (na którym skręcił nogę), czy też pod presją czasu wykonywał swoje obowiązki „w biegu”.
Pamiętajmy, że każdy z nas ma jedno zdrowie i jedno życie. Które łatwo stracić i najczęściej nie da się go już odzyskać. Dlatego lepiej o tym pamiętać, niż być mądrym po szkodzie spowodowanej wypadkiem przy pracy.