Wielokrotnie w ostatnim czasie – także przy negocjacyjnym stole – przypominaliśmy o klasycznej rzymskiej zasadzie, iż umów należy dotrzymywać (łac. pacta sunt servanda). Szczególnie, gdy rzeczona umowa – w tym przypadku aktualne płacowe Porozumienie z 21 grudnia 2016 – już w momencie podpisania uwzględniała potrzeby związane z przewidywanym i wówczas zapowiadanym zlokalizowaniem w naszym zakładzie produkcji nowego modelu. Zatem ostatnio forsowane przez dyrekcję „renegocjacje” oznaczające przekreślenie wszystkich obowiązujących w latach 2019-20 postanowień tego porozumienia – pod pretekstem, że nowy model, jeśli będzie to pod inną nazwą, niż początkowo planowano – przypomina nakłanianie przez kelnera do podwójnego zapłacenia, i to nie za obiad, lecz jednie mglistą i niewiążącą obietnicę jego ugotowania. Do tego samodzielnego z przyniesionych składników.

W takiej sytuacji oczywistym było, że reprezentująca nasze interesy strona związkowa nie mogła wyrazić zgody na rezygnację z obowiązywania Porozumienia z 21 grudnia 2016 w pełnym zakresie. Podobnie jak nie może zgodzić się na przekreślenie postanowień kończącego spór zbiorowy Porozumienia z 6 sierpnia 2015, które jasno i jednoznacznie określają zasady uzgadniania (a tym samym wprowadzania) zmian w treści Regulaminu pracy. Tymczasem dyrekcja wbrew tym zasadom zamierzała i zmienić systemy czasu pracy, i wprowadzić nowe stanowiska, które nie są ujęte w widełkach płacowych. Tym samym żadne zasady podwyżek by ich nie obejmowały, a na to zgody nie może być.