Urlop wypoczynkowy pracownika może zostać przerwany tylko w wyjątkowych okolicznościach, w tym przede wszystkim z powodu choroby. Zgodnie z Kodeksem Pracy pracodawca jest wówczas zobowiązany udzielić pozostałej części urlopu w późniejszym terminie.

Coroczny, nieprzerwany płatny urlop wypoczynkowy jest jednym z podstawowych praw pracowniczych. Jednak kodeks dopuszcza podzielenie na części nawet trwającego już urlopu, ale jedynie w czterech szczególnych przypadkach:
- czasowej niezdolności do pracy w skutek choroby (i tylko choroby);
- odosobnienia w związku z chorobą zakaźną;
- odbywania ćwiczeń wojskowych albo przeszkolenia wojskowego przez czas do 3 miesięcy;
- urlopu macierzyńskiego.

W takich przypadkach niewykorzystana część urlopu musi zostać udzielona w późniejszym terminie. Nie ma przy tym znaczenia, na jak długo został przerwany urlop. Nawet więc jednodniowa choroba zostaje odliczona od całości urlopu.

Nie przerywają natomiast urlopu inne zwolnienia od pracy udzielone pracownikowi w czasie wolnego, np. w związku z oddaniem krwi, uczestnictwem w akcji ratowniczej OSP czy też pełnienia mandatu ławnika sądowego czy też radnego.

Gdy pracownik w czasie urlopu rozchoruje się, powinien jak najszybciej dostarczyć pracodawcy zaświadczenie lekarskie potwierdzające niezdolność do pracy – urlop zostanie wtedy przerwany. Za jego wykorzystaną część pracownik otrzymuje w takim wypadku wynagrodzenie urlopowe, natomiast za czas niezdolności do pracy – wynagrodzenie chorobowe lub zasiłek chorobowy. Jednym słowem wypłatę ma niższą.

Jednocześnie jednak pozostaje mu do wykorzystania część urlopu, którą obejmuje zwolnienie lekarskie. Obowiązują przy tym takie same reguły, jak przy ponownym ubieganiu się o urlop wypoczynkowy. Pracownik nie może zatem samodzielnie przedłużyć urlopu o czas choroby. Najpierw musi złożyć wniosek do pracodawcy, który może zgodzić się (lub nie) na wskazany przez niego termin przesuniętego wypoczynku.