Trwają, wznowione po przerwie urlopowej, uzgadnianie zmian w Regulaminie Pracy GMMP. Szybko udało się ustalić te, dostosowujące jego zapisy do powszechnie obowiązującego prawa – wydłużenie okresu wykorzystania zaległych urlopów do końca września (zamiast marca) następnego roku, dodanie punktu gwarantującego pracownikom bez ograniczeń mydło i papierowe ręczniki we wszystkich pomieszczeniach sanitarnych i socjalnych oraz wykreślenie punktu przewidującego dyscyplinarne „zawieszenie pracownika”, gdyż takiej kary Kodeks Pracy po prostu nie przewiduje.

Po zdecydowanym sprzeciwie wszystkich organizacji związkowych dyrekcja wycofała się z pomysłu skreślenia z zasadniczych wartości GMMP – regulaminowo wspierających rozwój kultury pracy – troski o zdrowie. Pozostać ma natomiast zamiana dotychczasowej wizji firmy, na jej misję. Słowem zniknie deklaracja o dokładaniu przez załogę („nasz gliwicki zespół”, jak to poetycko ujęto w regulaminie) wszelkich starań, aby być światowej klasy zakładem, a pojawi się twierdzenie o dumie – ale już GMMP – z produkowanych samochodów. Podobno ta zmiana ma głęboki sens korporacyjny, mimo braku bezpośredniego związku z organizacji i porządkiem w procesie pracy, których ustalenie jest – zgodnie z Kodeksem Pracy – zadaniem regulaminu.

Cały czas natomiast trwają rozmowy nad przeniesieniem do regulaminu zasad tworzenia harmonogramów pracy w UR oraz uzgodnienia zapisów dotyczących przerw w pracy. Szczególnie określenia, kiedy są one udzielane. Przykładowo, gdy dyrekcja proponuje umieszczenie w regulaminie sformułowania, iż zatrudnionym w UR przerwy przysługują w „czasie niekolidującym z ich obowiązkami pracowniczymi”, to od razu pojawia się pytanie kto będzie decydował, kiedy pracownik będzie miał przerwę, z jakim wyprzedzeniem musi być o niej poinformowany oraz jak długi okres czasu może upłynąć między przerwami oraz początkiem i końcem dniówki. Warto pamiętać, że kodeksowo są to przerwy w pracy, mające być okresem odpoczynku.

Punktem spornym pozostają również nazwy przerw. Dyrekcja proponuje, aby były one bezimienne, czyli skreślenie określeń „śniadaniowa” i „obiadowa”, natomiast strona związkowa uważa, że przerwy powinny być nazwane w całym regulaminie (obecnie są tylko w części). Chociażby dlatego, aby dłuższa – z założenia „obiadowa” – przerwa była udzielana w czasie, gdy kantyna wydaje obiady. Praktyka bowiem pokazuje, że dla niektórych przełożonych nie jest to oczywiste.