Sierpień to w polskiej współczesnej historii miesi?c zwycięstw – w 1920 roku polskie wojsko rozbiło armie Michała Tuchaczewskiego w bitwie warszawskiej (była to największa klęska Armii Czerwonej w całej jej historii), a w 1980 roku społeczny protest, który ogarn?ł cały kraj zapocz?tkował demontaż systemu realnego socjalizmu. Okazało się bowiem, że walka o ludzk? godno?ć, prawa pracownicze i poszanowanie prawdy stanowi dla „władzy ludowej” zagrożenie ?miertelne – wszak opierała się ona na kłamstwie i strachu.
Społeczne protesty, które dały pocz?tek Solidarno?ci nie były sierpniowym piknikiem. Pamiętajmy, że protesty rozpoczęły się już na pocz?tku lipca i długo władzy udawało się je mniej lub bardziej udanie pacyfikować. Nawet rozpoczęty 14 sierpnia strajk w Stoczni Gdańskiej nie oznaczał jeszcze przełomu. Do rozwi?zania siłowego przygotowywało się MSW. Miała to być akcja „Lato ’80”. Plany pacyfikacji Wybrzeża przekre?liły dopiero strajki w ?l?skich kopalniach. Gdy w ostatnich dniach sierpnia Władysław Kruczek, członek Biura Politycznego KC PZPR sugeruje wprowadzenie stanu wyj?tkowego, gen. Stanisław Kowalczyk, szef MSW przyznał „mamy za wiele o?rodków zapalnych, a sił do likwidacji za pomoc? zwarcia za mało”.
Rok póĽniej komunistyczna władza była gotowa spacyfikować struktury zwi?zkowe. Nie mogła jednak zniszczyć idei wolno?ci. I dlatego mury komunizmu musiały run?ć.