Pracownikowi świadczącemu pracę w niedziele co do zasady – zgodnie z art. 151¹¹ § 1 Kodeksu pracy – pracodawca jest obowiązany zapewnić inny dzień wolny od pracy. Jednocześnie, w myśl art. 151⁹ § 2 Kodeksu pracy, ustawowa niedziela w jednej czwartej przypada w kalendarzowy poniedziałek. Choć może to być nieco mniej – gdyby wynikało to z postanowień Regulaminu pracy.

Jednak nie wynika i niedziela w naszym zakładzie, nie wyłączając Lakierni, za pracę w niedzielę uważa się pracę wykonywaną między godz. 5:50 w niedzielę (kalendarzową), a godz. 5:50 w poniedziałek. Przy czym, gdyby zacząć przesuwać te godziny, to wyszłoby, że pracownicy na trzeciej zmianie w piątek pracują w sobotę, będąca akurat dniem wolnym z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy. Zresztą pracodawca nie może obecnie zmienić postanowień regulaminu bez ich uzgodnienia ze związkami zawodowymi.

To wszystko powoduje, że pracownicy rozpoczynający pracę o godz. 4 w poniedziałek formalnie zaczynają pracować w niedziele (choć kończą dniówkę w poniedziałek). Ze wszystkim tego skutkami.

Pracodawca powinien zatem zapewnić im dzień wolny w ciągu sześciu dni kalendarzowych przed lub po takiej niedzieli. Jeśli nie jest to możliwe, dzień wolny powinien być wyznaczony do końca okresu rozliczeniowego. Dopiero w przypadku braku możliwości udzielenia dnia wolnego, pracownikowi przysługuje dodatek do wynagrodzenia w wysokości 100 proc. za każdą godzinę pracy w niedzielę.

Przy czym pracodawca ma ustawowy obowiązek zapewnić dzień wolny za pracę w niedzielę, niezależnie od zgody pracownika (który, np. wolałby dodatek). Nie ma znaczenia, czy praca w niedzielę była zaplanowana w harmonogramie, czy wynikała z nagłej potrzeby pracodawcy. Bez względu na liczbę przepracowanych godzin w niedzielę pracownikowi przysługuje cały dzień wolny, który nie może wpłynąć na obniżenie jego wynagrodzenia.